Αθήνα - Δεκέμβριος 2008

Για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με καλύπτει πλήρως το παρακάτω cover:
Καλή όρεξη...

GNR - Chinese Democracy

Πολλά και κυρίως άσχημα γράφτηκαν για το νέο δίσκο των Guns N' Roses: Chinese Democracy. Αλλαγή πλεύσης, αδύναμες συνθέσεις, electro-pop στοιχεία, πολλά χρόνια για το τίποτα και άλλα πολλά ακούστηκαν...και φτάνεις να το ακούσεις περιμένοντας ένα έκτρωμα. Η ουσία είναι ότι αντιθέτως έχουμε να κάνουμε με το καλύτερο comeback των τελευταίων χρόνων. Αν ψάχνουμε για τα παλιά, τότε ας μείνουμε στα παλιά, άλλωστε όλοι μας πλέον έχουμε ανακατέψει τα γούστα μας. Τις συνθέσεις δεν τις λες με τίποτα αδύναμες, αντίθετα είναι δουλεμένες, ποικίλες και εύστοχες. Οι μουσικοί που περιστοιχίζουν τον Axl δείχνουν και με το παραπάνω τα δόντια τους. Τώρα έλλειψη συνοχής, μμμ, αν πρέπει να βάλεις μουσική δώδεκα χρόνων σε ένα άλμπουμ και θέλεις συνοχή, καλύτερα να ψάξεις αλλού, μπορείς να βρεις τόσους άλλους που δώδεκα χρόνια τα ίδια παίζουν. Προφανώς ο Axl ψάχτηκε με πολλά αυτά τα χρόνια. Και αν θέλετε την άποψη μου ούτε το να αλλάζεις, ούτε το να μένεις ίδιος είναι κακό. Εδώ θα έλεγα ότι το πρώτο είναι πολύ καλό.
Έχουμε λοιπόν ένα δίσκο με λεπτομέρειες στα όρια της τελειομανίας. Με στίχους δουλεμένους, ίσως και παραδουλεμένους. Με διάφορες μουσικές κατευθύνσεις, για αυτό και δεν κουράζει η μεγάλη του διάρκεια. Αν μπορεί να θεωρηθεί ένα solo album του Axl, ίσως, αλλά αν συζητάμε μόνο για το όνομα χάνουμε την ουσία. Και η ουσία είναι ότι τόλμησε να βγάλει αυτό που ήθελε. Και κρίνοντας από τα υπόλοιπα come back της χρονιάς (π.χ. Metallica, ACDC) είναι ο μόνος. Γιατί οι άλλοι έβγαλαν αυτά που ήθελε ο κόσμος. Άλλωστε σκεφτείτε το ενδεχόμενο μετά από 12 χρόνια να έβγαινε ένας δίσκος sleaze-punk-hard rock τι κριτικές θα γραφόντουσαν; Τι συγκρίσεις θα γινόντουσαν τότε; Τι σχόλια για το μέλλον του εγχειρήματος θα ακούγαμε;
Η ουσία είναι ότι ο δίσκος τολμά και εκτίθεται. Προσωπικά, αδιαφορώ για κριτικές, μόδες και νούμερα, αδυνατώ να ζυγίσω το δίσκο με βάση τα χρόνια που έκανε να βγει και θεωρώ το αποτέλεσμα αξιόλογο. Τολμώ να τον χαρακτηρίσω και από τους καλύτερους της χρονιάς για ένα μόνο λόγο: Η ανατριχίλα που προκαλούν τα καταπληκτικά φωνητικά του Axl σε κάποια μέρη δε μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Με πάει πολλά χρόνια πίσω, όταν η βελόνα ακουμπούσε στο Apetite και όλα γύρω έσβηναν...Welcome back to the Jungle!