Πιο κοντά πλέον..

Μη θέλοντας να κάνω κομματική προπαγάνδα, δε μπορώ να μην αναφερθώ στο νέο δρόμο στο πέταλο του Μαλλιακού. Ταξιδεύοντας τις προάλλες προς τα πάνω πέρασα από το νέο κομμάτι της εθνικής οδού Αγ. Κωνσταντίνος-Θερμοπύλες. Ούτε που θυμάμαι την τελευταία φορά που κάτι τόσο μεγάλο έγινε εκτός Αθηνών. Δε θέλω να χαριστώ σε κανένα πολιτικό ούτε αισθάνομαι ότι πρέπει να ευχαριστήσω για τα αυτονόητα.
Έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια, τόσες θυσίες και τόσες κακοδιαχειρίσεις για να μπορούμε πλέον να θεωρούμε την πόλη μας πιο κοντά μας και να μην αναρωτιόμαστε τι άλλο άσχημο θα δούμε αύριο που θα ταξιδέψουμε σε αυτό το κολασμένο οδικό κομμάτι. Είναι τρομερό το ότι φτάσαμε στον 21ο αιώνα για να κατατάξουμε πλέον μια διαδρομή 300 χιλιομέτρων σε αυτό που σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο είναι: μια ασφαλής διαδρομή ρουτίνας.
Ως γνωστόν το σωστό οδικό δίκτυο και οι μεταφορές είναι από τους βασικότερους πυλώνες τις ανάπτυξης μιας χώρας και θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί από πολύ πριν, σχεδιασμένες με τις μελλοντικές ανάγκες και όχι με τις τρέχουσες. Και σε αυτή τη χώρα είναι αρκετά τα βήματα που πρέπει να γίνουν ακόμα σε αυτό το τομέα, όταν για παράδειγμα έχουμε ακόμη αυτό το δρόμο της ντροπής που λέγεται Κόρινθος-Πάτρα.
Όταν τελικώς τα έργα στο Μαλλιακό ολοκληρωθούν τότε σίγουρα θα γίνει ο κόσμος μας πιο μικρός. Αφού όμως προηγουμένως έγινε τόσες φορές πιο φτωχός, μιας και δε μπορώ να ξεχάσω τις επτά ανέμελες ψυχές του λεωφορείου από τη Φαρκαδόνα. Όσα τούνελ και να φτιαχτούν, όσο βαθιά μέσα στο βουνό και να βρεθώ, η σκέψη, που δε θέλει δρόμους ταχείας κυκλοφορίας για να ταξιδέψει, οδηγείται στην εικόνα αυτού του μνημείου δίπλα στο δρόμο και τη θάλασσα. Θα βρίσκεται πάντα εκεί για να μας στοιχειώνει.