Thrash 2010

Όπως φαίνεται φέτος είναι η χρονιά που όλοι θα γίνουμε πάλι 15χρονα με μια καλή εξάρθρωση σβέρκου από το ασταμάτητο headbanging. Η αναβίωση του παλιού καλού (retro όπως λέγεται αυτές τις μέρες) thrash είναι γεγονός και το καλύτερο επισφράγισμα είναι το φετινό sonisphere στο terravibe.
Αν και τα 85€ (τις πρώτες ημέρες, μετά γίνονται 95€, άτιμο εμπόριο...) φαίνονται πολλά για μια συναυλία, όταν όμως πρόκειται να δεις τους 4 θεούς μαζί δεν έχουν καμία σημασία. Τα πιάσαμε τα λεφτά μας, πάλι σαράβαλα θα γίνουμε καθημερινή και με τι κουράγιο την άλλη μέρα για δουλειά. Χαλάλι όμως...
Μιας και μιλάμε για thrash, όποιος ενδιαφέρεται επιβάλλεται να τσεκάρει τις νέες δουλειές των Overkill και Heathen. Κορυφαίες δουλειές από πρωτομάστορες του είδους... BRING ME THE NIGHT!!!!

Αθήνα - Δεκέμβριος 2008

Για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με καλύπτει πλήρως το παρακάτω cover:
Καλή όρεξη...

GNR - Chinese Democracy

Πολλά και κυρίως άσχημα γράφτηκαν για το νέο δίσκο των Guns N' Roses: Chinese Democracy. Αλλαγή πλεύσης, αδύναμες συνθέσεις, electro-pop στοιχεία, πολλά χρόνια για το τίποτα και άλλα πολλά ακούστηκαν...και φτάνεις να το ακούσεις περιμένοντας ένα έκτρωμα. Η ουσία είναι ότι αντιθέτως έχουμε να κάνουμε με το καλύτερο comeback των τελευταίων χρόνων. Αν ψάχνουμε για τα παλιά, τότε ας μείνουμε στα παλιά, άλλωστε όλοι μας πλέον έχουμε ανακατέψει τα γούστα μας. Τις συνθέσεις δεν τις λες με τίποτα αδύναμες, αντίθετα είναι δουλεμένες, ποικίλες και εύστοχες. Οι μουσικοί που περιστοιχίζουν τον Axl δείχνουν και με το παραπάνω τα δόντια τους. Τώρα έλλειψη συνοχής, μμμ, αν πρέπει να βάλεις μουσική δώδεκα χρόνων σε ένα άλμπουμ και θέλεις συνοχή, καλύτερα να ψάξεις αλλού, μπορείς να βρεις τόσους άλλους που δώδεκα χρόνια τα ίδια παίζουν. Προφανώς ο Axl ψάχτηκε με πολλά αυτά τα χρόνια. Και αν θέλετε την άποψη μου ούτε το να αλλάζεις, ούτε το να μένεις ίδιος είναι κακό. Εδώ θα έλεγα ότι το πρώτο είναι πολύ καλό.
Έχουμε λοιπόν ένα δίσκο με λεπτομέρειες στα όρια της τελειομανίας. Με στίχους δουλεμένους, ίσως και παραδουλεμένους. Με διάφορες μουσικές κατευθύνσεις, για αυτό και δεν κουράζει η μεγάλη του διάρκεια. Αν μπορεί να θεωρηθεί ένα solo album του Axl, ίσως, αλλά αν συζητάμε μόνο για το όνομα χάνουμε την ουσία. Και η ουσία είναι ότι τόλμησε να βγάλει αυτό που ήθελε. Και κρίνοντας από τα υπόλοιπα come back της χρονιάς (π.χ. Metallica, ACDC) είναι ο μόνος. Γιατί οι άλλοι έβγαλαν αυτά που ήθελε ο κόσμος. Άλλωστε σκεφτείτε το ενδεχόμενο μετά από 12 χρόνια να έβγαινε ένας δίσκος sleaze-punk-hard rock τι κριτικές θα γραφόντουσαν; Τι συγκρίσεις θα γινόντουσαν τότε; Τι σχόλια για το μέλλον του εγχειρήματος θα ακούγαμε;
Η ουσία είναι ότι ο δίσκος τολμά και εκτίθεται. Προσωπικά, αδιαφορώ για κριτικές, μόδες και νούμερα, αδυνατώ να ζυγίσω το δίσκο με βάση τα χρόνια που έκανε να βγει και θεωρώ το αποτέλεσμα αξιόλογο. Τολμώ να τον χαρακτηρίσω και από τους καλύτερους της χρονιάς για ένα μόνο λόγο: Η ανατριχίλα που προκαλούν τα καταπληκτικά φωνητικά του Axl σε κάποια μέρη δε μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Με πάει πολλά χρόνια πίσω, όταν η βελόνα ακουμπούσε στο Apetite και όλα γύρω έσβηναν...Welcome back to the Jungle!

TV-Πρόβλημα

Μετά από ένα μήνα σιωπής, ψάχνοντας να γράψω κάτι συγκεκριμένο, στο μυαλό μου ήρθε - και πως να φύγει άλλωστε- η ελληνική τηλεόραση. Αυτό το βάσανο που σαν αναγκαίο κακό υπάρχει για να μας θυμίζει ότι "εισπράττουμε αυτό που μας αξίζει".
Όλοι όσοι έχουμε μια στοιχειώδη αντίληψη ξέρουμε ότι η λέξη ενημέρωση έχει κακοποιηθεί βάναυσα από τα ελληνικά ΜΜΕ. Από κατευθυνόμενες ειδήσεις μέχρι μη-ειδήσεις, υπάρχει θέμα αξιοπιστίας. Ημιμαθείς και ημιευφυείς δημοσιογράφοι με τις ανούσιες "εξωγήινες" και "ξύλινες" ερωτήσεις τους σε ανυπεράσπιστους -και κατά προτίμηση χαμηλού επιπέδου- ανθρώπους γεμίζουν τις ώρες των δελτίων. Τηλε-παράθυρα με ατέλειωτα γαβγίσματα και χαριεντίσματα. Υπερμεγεθυνμένες καταστροφολογίες και δήθεν υπεράσπιση του απλού πολίτη. Δελτία ειδήσεων τηλε-κουτσομπολιών. Που πήγε η είδηση, ως είδηση; Η δεοντολογία; Η αμεροληψία;
ΟΚ, οι νέοι άνθρωποι έχουν γυρίσει την πλάτη σε όλα αυτά και γελάνε με τη γραφικότητα που πλέον παρουσιάζουν τα κανάλια. Ότι το χαζοκούτι προσπαθεί να μας χαζέψει το καταλάβαμε, το ξέραμε εξαρχής άλλωστε. Δεν πρέπει όμως να αντιδράσουμε; Είναι λογικό να δεχόμαστε την ύπαρξη αυτού του αίσχους και το διασυρμό της ανθρώπινης υπόληψης; Πρέπει δηλαδή να πέσουμε θύματα και εμείς της απαίσιας συμπεριφοράς των τηλε-βρυκολάκων για να αντιδράσουμε;
Δεν έχω εκνευρισθεί με κάτι συγκεκριμένο, δεν έχω κάτι προσωπικό. Απλά λόγω περιορισμού μετακινήσεων έτυχε να εκτεθώ στις βλακείες τους για ένα διάστημα και αισθάνθηκα σοβαρή απώλεια IQ.
Οι δημοσιογράφοι, όπως και οι πολιτικοί είναι μεν προϊόντα μας, ζουν όμως σε ένα δικό τους γυάλινο, βολεμένο και βελούδινο κόσμο κρίνοντας τα πάντα ως άσπρο-μάυρο. Οι ζωές όλων μας αποτελούν για αυτούς μια μέτρια ταινία που αυτοκαλούνται να τη σχολιάσουν, ως τηλεκριτικοί της κακιάς ώρας. Σχεδόν όλος ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι αυτά που ακούει, δεν το εκφράζουν, δεν πηγάζουν από στόματα με αντίστοιχες ζωές. Δε ζητάμε να λειτουργούν ώς πρότυπα (από πρότυπα έχουμε χορτάσει), απλά λέμε να λειτουργούν ως δημοσιογράφοι, τουλάχιστον με σωστή επαγγελματική δεοντολογία. Για άλλη μια φορά ζητάμε τουλάχιστον τα στοιχειώδη.
Με το να κλείσουμε το κουμπάκι και να βγούμε έξω κάνουμε μια καλή αρχή. Όμως αυτό το έχουμε δοκιμάσει (όχι μαζικά βέβαια) και η ασχήμια της νεο-TV εξακολουθεί να υπάρχει. Μήπως εκτός από ένα ισχνό ΕΣΡ θα έπρεπε να υπάρχει και μια πιο δυναμική κριτική από κάποιους ενεργούς πολίτες; Ποιους; Μάλλον όλους μας...

Υ.Γ. Ρίξτε μια ματιά στο http://www.banana-republic.gr/

Λιοντάρια και Αμνοί...

Ο κινηματογραφικός μαραθώνιος στον οποίο επιδόθηκα τις τελευταίες ημέρες με οδήγησε στο πιο πρόσφατο δημιούργημα του κ. Robert Redford με τίτλο Lions for Lambs. Πρόκειται για μια πολιτική ταινία που χωρίς ουσιαστικό σενάριο βασίζεται σε τρεις παράλληλες ιστορίες, οι δυο από τις οποίες είναι κυρίως διάλογοι.
Ένας συντηρητικός φιλόδοξος Bush-ικός γερουσιαστής (Tom Cruise) παρουσιάζει στη βετεράνο δημοκρατική δημοσιογράφο (Meryl Streep) και προπαγανδίζει για ένα νέο είδος πολέμου στο Αφγανιστάν που θα τους δώσει την πολυπόθητη νίκη. Ένας καθηγητής πολιτικών επιστημών (Robert Redford) προσπαθεί να αφυπνίσει τη -χαμένη από χέρι- συνείδηση ενός φοιτητή με αρκετές προοπτικές. Δυο στρατιώτες τραυματίζονται στην προσπάθεια εφαρμογής του παραπάνω νέου είδους πολέμου. Όλα κάπου συνδέονται και μέσα από την ιστορία προσπαθεί να γίνει μια πολιτική ανάλυση του θέματος και όχι μόνο. Όμως μόνο προσπαθεί...
Περνάνε αρκετά λεπτά για να συνειδητοποιήσεις αν πρόκειται για μια ακόμα αμερικάνικη προπαγάνδα που τόοοοσα χρόνια αυτο-ταϊζόμαστε (λίγη ειλικρίνια από μέρους μας) ή αν επιτέλους κάτι καταλαβαίνουν αυτοί οι άνθρωποι. Δείχνω επίσης και "μεγαλόκαρδος" και δεν πετάω το DVD από το παράθυρο όταν ο καθηγητής Redford σχολιάζει αρνητικά τη σημερινή πολιτική σκηνή της Ελλάδος για να απομακρύνει τη σκέψη του φοιτητή από τις αξίες και τη φιλοσοφία των αρχαίων μας. Η ισοπέδωση είναι συνήθης αντίδραση του απογοητευμένου και αηδιασμένου, ούτε εμείς είμαστε τέλειοι, απλά η κλασσική ατάκα "δεν είμαστε όλοι στο ίδιο τσουβάλι" κολλάει άψογα. Όταν όμως ο κ. Redford το παίρνει πάνω του και στην κορύφωση της ταινίας ανακοινώνει ότι ¨η Ρώμη καίγεται και κάτι πρέπει να κάνουμε¨... τότε όλα σβήνουν, η ταινία συνεχίζει με κάτι διφορούμενες σκηνές και ... τίτλοι τέλους.
Σε όλη την ταινία γίνεται μια προσπάθεια να υπάρξει μια ισορροπία: από τη μια έχουμε όλη την απαράδεκτη επιχειρηματολογία των ρεπουμπλικανών, από την άλλη τους εύστοχους προβληματισμούς της άλλης πλευράς (δημοκρατικών; θα δείξει). Πρώτον, γιατί να ξανακούσουμε όλες τις φαρισαϊκές κορώνες των Bush-ικών; Έχουμε αρκετές ταινίες-εκτρώματα και μια ολόκληρη πραγματικότητα να μας τις θυμίζουν. Μήπως είναι μια μοντέρνα "μαιευτική" μέθοδος που θα κρατήσει στις θέσεις τους όλους τους οπαδούς αυτής της άποψης για να μην τους χάσει όταν περάσει στην άποψη των άλλων; Αν ο σκηνοθέτης προσπαθεί να εγκαινιάσει μια νέα μορφή διαλόγου στην χώρα του fast -food, θα έπρεπε να είναι πιο θαρραλέος.
Δεύτερον, οι προβληματισμοί "yes,but..." των εχθρών του πολέμου, όσων διαφωνούν με την εικόνα της Αυτοκρατορικής Αμερικής , των αφυπνιστών της νεολαίας παραμένουν προβληματισμοί. Γιατί; Είναι τόσο δύσκολο να οδηγηθείτε σε προτάσεις; Δράσεις; Τουλάχιστον παραδοχές; Π.χ. Ναι, οι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται τα πράγματα καλύτερα από σας ή, ναι, σε αυτό τον αγώνα της καταστροφής της Γης είσαστε πλέον μόνοι σας (όχι εντελώς έχουν και την Κίνα και μερικούς άλλους μαζί...). Μήπως πρέπει να περιμένουμε άλλα 10 χρόνια για να ακούσουμε τέτοιες απόψεις από αντίστοιχου βεληνεκούς αμερικανικές παραγωγές;
Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα κάτι περισσότερο. Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν τους Αμερικάνους αμόρφωτους, αγεωγράφητους και ηλίθιους, αλλά έχω αρκετά πειστεί ότι οι ρυθμοί αντίληψης των πραγμάτων σε αυτή τη χώρα δε συμβαδίζουν με τον υπόλοιπο κόσμο. Η ευελιξία στη σκέψη και στις αποφάσεις, το θάρρος της γνώμης, ο σωστός προσδιορισμός του λαού στον παγκόσμιο χάρτη, πάσχουν. Εντάξει, οι φωνές πληθαίνουν και τα σωστά μηνύματα εμφανίζονται, όμως περνάνε; Εδώ βρίσκονται για να μας διαψεύσουν...

Υ.Γ. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με το The Kite Runner για το Αφγανιστάν αν και εκεί ακολουθείται διαφορετική οδός: Δεν υπάρχει ξεκάθαρη πολιτική θέση και η ταινία επικεντρώνεται στο ανθρώπινο δράμα, κάτι που από τη μια μεριά είναι σεβαστό για τους σκοπούς του δημιουργού της ταινίας, από την άλλη όμως ύποπτο και άσχημο για ένα τόσο σοβαρό και γεμάτο πληγές θέμα όπως η ιστορία αυτής της χώρας.

Ταξίδι στην Άγρια Φύση

Πόσο εύκολο είναι να αναθεωρήσει κανείς τις αξίες του; Πόσο πιθανό είναι μια ταινία να σε προβληματίσει για επιλογές μέχρι στιγμής σωστές και λογικές; Πόσες φιλόδοξες και μάταιες προσπάθειες αναζήτησης του νοήματος της ζωής μπορείς να απαριθμήσεις;
Μπορώ να κάθομαι για ώρες και να παραθέτω ερωτήματα γνωστά, καθημερινά και αναπάντητα. Που όμως βρίσκουν τουλάχιστον κάποιες απαντήσεις μέσα από τη τελευταία ταινία του Sean Penn "Ταξίδι στην Άγρια Φύση" ή "Into the Wild". Πρόκειται για ένα αριστούργημα, που αν δε σε συγκλονίσει, το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι να σε προβληματίσει. Για όλα όσα είναι απλά γύρω σου και ο σύγχρονος τρόπος ζωής σε κάνει να ξεχνάς.
Ένας νέος άνθρωπος τα παρατάει όλα και αποφασίζει να ζήσει στη φύση κάνοντας το ταξίδι της ζωής του. Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες για την ταινία. Χρειάζομαι μερικές ακόμα προβολές για να τη χορτάσω, οπότε το μόνο που τώρα μπορώ να κάνω είναι να μεταφέρω το δέος που αυτή τη στιγμή αισθάνομαι. Πρόκειται για ένα θέμα "τροφή για συζήτηση". Κατά την άποψή μου κρίνεται απαραίτητη και η ανάγνωση του βιβλίου.
Πολύ απλά αυτό είναι το σινεμά που χρειαζόμαστε, αυτές οι ταινίες πρέπει να προβάλλονται στις επόμενες γενιές. Αν θέλουμε να έχουμε ένα αισιόδοξο και όμορφο μέλλον. Ή απλά - μπορεί να ακουστεί ακραίο - αν θέλουμε να έχουμε μέλλον.

Περί Σκοπίων και Σκοπιμοτήτων

Τις τελευταίες ημέρες είναι αναπόφευκτο να μας απασχολεί αρκετά το θέμα των Σκοπίων. Βέβαια υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα ρεύματα στη χώρα μας, που δεν είναι δύσκολο να τα αναγνωρίσεις, μιας και κυκλοφορούν ανάμεσά μας και μονοπωλούν συζητήσεις και τηλεοπτικά παράθυρα:

1. Οι γνωστοί «εθνηκάρες», που θεωρούν ότι ο Θεός τους κληροδότησε το ρόλο της αφύπνισης του έθνους, δίνοντας τους τα «μαγικά γυαλιά» που ανιχνεύουν όλες τις συνωμοσίες, ιδιαίτερα τις εχθρικές απέναντι στην ιστορία του λαού μας. Από αυτούς θα ακούσεις όλες τις κορώνες, θα συμπυκνώσουν χιλιάδες χρόνια ιστορίας σε δυο-τρεις παχιές πιασάρικες κουβέντες και δεκαετίες του μέλλοντος σε μερικές ζοφερές ώρες και μέρες. Όντας για κάποιους επικίνδυνοι και για άλλους γραφικοί, εκμεταλλεύονται τέτοιες καταστάσεις για να κερδίσουν από τον "υπόγεια καλλιεργούμενο" φόβο.
2. Οι μοντέρνοι αγνωστικιστές που θεωρούν ότι η εθνική ταυτότητα είναι μόνο για τις γιαγιάδες στα χωριά και τους παπάδες στις εκκλησίες. Κακέκτυπα νεοκουλτούρας με εμφανείς κομπλεξισμούς (λόγω καταγωγής – καταπίεσης - μισαλλοδοξίας), χωρίς ουσία, που η αναζήτηση των βαθύτερων κίνητρών τους σε οδηγεί στην προσπάθεια πλήρους απαξίωσης και πλήρους ισοπέδωσης, που η «μοντέρνα» κοινωνία ευαγγελίζεται. Οπαδοί της παγκοσμιοποίησης ή μετα-αριστεροί χωρίς ιδεολογία θεωρούν ότι η πρόοδος έρχεται με την ισοπέδωση και δεν αντιλαμβάνονται ότι η προσπάθεια επιβολής της γνώμης τους, απλά τους εντάσσει στην ίδια κατηγορία με τους μεγαλύτερους εχθρούς τους (βλ. κατηγορία 1)
3. Οι «βαλτοί» που η λαϊκίστικη γλώσσα τους υποθάλπει ποταπούς στόχους. Η αχρωματοψία τους βλέπει μόνο το χρώμα του χρήματος και η γλώσσα τους είναι πλήρως εκπαιδευμένη στο να αναμασά τις βλέψεις ξένων κέντρων αποφάσεων, επίσης προσκείμενων στο παραπάνω χρώμα. IQ τερμίτη σου είναι αρκετό για να αναγνωρίσεις το κάλπικο της ύπαρξης τους. Δημοσιογράφοι και πολιτικοί είναι η πλειοψηφία αυτής της «κάστας». Υπάρχουν απλά για να κατευθύνουν και να εξυπηρετούν τους λίγους. Τα λόγια είναι περιττά, άλλωστε ο περισσότερος κόσμος τους έχει πλέον καταλάβει. Παρόλο όμως που η μπογιά τους δεν περνάει όπως παλιά, εξακολουθούν να είναι επικίνδυνοι.
4. Οι απαίδευτοι που ενδιαφέρονται πιο πολύ για το life style και τις χαλαρές συζητήσεις του καφέ, για τη Eurovision και το "Μαγαζί". Αυτοί αποτελούν χαμένοι υπόθεση σε πιο απλά ζητήματα, πόσο σε εθνικά. Για αυτούς όλα τα ζητήματα είναι κους-κους και πασατέμπος, παράλληλα με τη ρηχή ύπαρξη τους. Απευθύνονται σε αντίστοιχες «περιπτώσεις» και έχουν ως στόχο τη διατήρηση του επιπέδου νόησης του κοινού τους στα επιθυμητά επίπεδα: στο απόλυτο μηδέν.

Και γύρω από όλα αυτά υπάρχει και ο απλός λαός, που με την καλοπροαίρετη φύση του προσπαθεί να καταλάβει πώς αυτοί οι βαλκάνιοι γείτονές μας ξαφνικά καπηλεύονται την ιστορία, να αναγνωρίσει την αλήθεια μέσα από όλα αυτά, να πάρει απλά θέση, δίκαια και σωστά και ακόμα καλύτερα αποφασιστικά. Όταν όμως οι παραπάνω έχουν κάνει κατάληψη σε ότι μπορεί να θεωρηθεί βήμα των πολιτών και διοχετεύουν τη μονομανία τους, μπερδεύεσαι. Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι όλοι όσοι έπρεπε πρωτίστως να χειριστούν το Σκοπιανό «ποιούν τη νήσσα» στοχεύοντας στην πόλωση και στην αποχαύνωση, δύσκολα θα πάρεις την πληροφορία που χρειάζεσαι. Και δίχως πληροφορία δεν υπάρχει άποψη. Άλλα για την άποψη θα επανέλθουμε...