Συναντήσεις στα τυφλά

Κάθε φορά που βρίσκεσαι σε κάποια συνάντηση, στην οποία η δεδομένη άγνοιά σου δε πρόκειται να συνεισφέρει κάτι, μένεις πάντα με την απορία. Τι θα είχες προσφέρει αν ήσουν περισσότερο υποψιασμένος, πότε είσαι πραγματικά υποψιασμένος, αξίζει τον κόπο και όλα τα συναφή.
Η αλήθεια είναι ότι όταν συγκεντρώνονται κάποιοι άνθρωποι, απροετοίμαστοι για αυτά που ξέρουν και ανυποψίαστοι για αυτά που θα μάθουν, το αποτέλεσμα σίγουρα δεν πρόκειται να δικαιώσει την απαιτούμενη αφιέρωση χρόνου. Αν λάβουμε υπόψη ότι στις συναντήσεις ο καθένας προσπαθεί να επικοινωνήσει αυτά που γνωρίζει, ανεξάρτητα από το βαθμό σχετικότητας με το θέμα - χαρακτηριστικό γνώρισμα του "επιστήμονα με το ζόρι", αντιλαμβανόμαστε πόσο άστοχη μπορεί να είναι μια τέτοια συζήτηση. Πόσοι από μας δε βρεθήκαμε σε αντίστοιχη θέση, θυμώσαμε με τους εαυτούς μας η απογοητευτήκαμε με το αποτέλεσμα. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Καλό το brainstorming αλά συνήθως συνεπάγεται μισή εργάσιμη μέρα χαμένη.
Βέβαια υπάρχουν επαγγελματίες "συναντησάκηδες" με παχυλούς μισθούς που ανάγουν την παραπάνω διαδικασία σε τέχνη. Απλά αναλίσκονται σε συζητήσεις μελλοντικών πλάνων που πάντα γίνονται για τους άλλους. Δυσκολεύομαι όμως να κατατάξω τον εαυτό μου σε αυτή την κατηγορία, όντας λάτρης της ουσίας και του ατομικού αποτελέσματος και εχθρός των εντυπώσεων. Μη με παρεξηγείτε δεν είμαι ούτε εργασιομανής, ούτε αφοσιωμένος υπάλληλος, απλά θεωρώ ότι όταν εργάζεσαι πρέπει να προσφέρεις τουλάχιστον κάτι παραπάνω από αυτό που ορίζει η αξιοπρέπειά σου.
Πού θέλω να καταλήξω; Οι ισορροπίες στη δουλεία σου, όπως και σε όλες τις συναναστροφές σου απαιτούν κάποια προσπάθεια από μέρους σου και δεν έρχονται από μόνες τους στο επιθυμητό επίπεδο. Αυτή η προσπάθεια απαιτείται να είναι συλλογική στην περίπτωση των συζητήσεων αλλιώς η ουσία χάνεται. Και μια συζήτηση στα τυφλά στα πλαίσια της εργασίας είναι χαμένη εξαρχής και πρέπει πάση θυσία να αποφεύγεται. Ας κρατήσουμε το συναίσθημα του αγνώστου και της περιπέτειας για πιο ελαφρά πράγματα.